Of Poetin is een steracteur die voor zijn oeuvre van 24 jaar een Oscar verdient. Of hij is eerlijk, of zo eerlijk als iemand in die positie in het openbaar kan zijn, en integer. Ik neig naar het laatste. Ik zou het pas zeker kunnen weten als ik de man persoonlijk zou ontmoeten en in de ogen kon kijken, zijn uitstraling kon voelen. Ik zou dat niet erg vinden. Dream on, Erick …

Ben ik nu een Poetin poedel? Een Poetin lover?

Met mijn kennis van zaken over de recente ontwikkeling van Rusland onder Poetin, beter gezegd de wederopstanding van Rusland, met alle mogelijke weerstand vanuit het Westen dat vasthoudt aan verouderde ideeën uit de tijd van de Sovjets en de Koude Oorlog, het voortdurend in het openbaar beschuldigen en vernederen van Rusland, de opstomende dreiging van de NAVO richting de Russische grens, het geopolitieke gelieg en bedrog, heb ik een diep respect voor Vladimir Poetin ontwikkeld.

Met een ontwikkeld vermogen tot me verplaatsen in allerlei rollen begrijp ik waarschijnlijk beter in welke positie hij zich ziet gedrongen. Ik zei het al eerder, probeer je dat voor te stellen. Als hij werkelijk integer en eerlijk is in wat hij zegt, en alles lijkt daarop te wijzen, dan kun je toch niet anders dan respect hebben voor zijn tolerantie, geduld en terughoudendheid?

Op een micro-manier kan ik me daar enigszins een voorstelling maken van hoe dat voelt. Altijd aangewezen en nagewezen worden. Niet vertrouwd worden. Zaken die je worden toegedicht zonder enig bewijs en een groot deel van de wereld die het gelooft. En dat gedurende 24 jaar, non stop. Je moet er maar tegen kunnen. Dus ik heb zeker sympathie voor de man.

Wel moet ik zeggen dat mr. Poetin op mij soms een beetje naïef overkomt als het gaat om zijn hoop op betere betrekkingen met de VS en de rest van de westerse wereld. Maar misschien is dat gespeeld.

Het Amerika waar hij mee te maken heeft is voor Rusland en een groeiend deel van de wereld als de peuter, het gezicht onder de chocolade, die wordt gevraagd of hij van de chocolade heeft gesnoept en dit ontkent, al draagt hij het bewijs voor het tegendeel op zijn gezicht.

Er bestaat een groot cultuurverschil tussen Rusland en het Westen. De culturele en maatschappelijke normen en waarden die wij in het westen al lang geleden grotendeels hebben laten varen zijn in Rusland nog springlevend. Het is hart en ziel voor het Russische volk. Ze vragen niet veel meer dan dit te respecteren.

En het is een trots volk. Logisch dus dat zij hun land zullen verdedigen wanneer het wordt bedreigd. Dat doet toch iedereen? Al kun je je afvragen hoe dat straks zal moeten wanneer generatie Alfa de volwassen leeftijd heeft bereikt. Zijn we met hen überhaupt nog wel in staat ons te verdedigen tegen welke vijand ook? Of zullen ze zeuren en miepen bij elk bevel? De toekomst zal het leren.

Wat ik hoop is dat dit niet nodig zal zijn. Dat uiteindelijk de stem van de rede zal worden gehoord en gevolgd. IJdele hoop?

Het gezicht van de mens bevat 28 spieren die gebruikt worden bij het maken van gezichtsuitdrukkingen. Afhankelijk van de uitgedrukte emotie is het een samenspel van het samentrekken van deze spieren. Het is als een taal, en een taal kun je leren lezen.

En het heet “lichaamstaal,” niet “gezichtstaal.” Het hele lichaam spreekt. Soms in tegenstelling tot wat er aan woorden uit de mond komt. De handen, de houding, naar voren leunen, of juist naar achteren. Duidelijk zichtbare gebaren. Subtiele trekjes.

Een goede kennis van lichaamstaal kan zeker helpen bij het bepalen of iemand de waarheid spreekt, of deels de waarheid en dingen achterhoudt. Of ronduit liegt. Een prachtige symfonie van spieren, bewustzijn en het onbewuste.

Het vergt zeker de nodige kennis en training om lichaamstaal te leren lezen, net als bij elke taal. Maar het is als het leren van wat dan ook. Wanneer je je toewijdt en je focus erop richt dan zul je zien dat het na een tijdje als vanzelf gaat.

Om je daar bij te helpen heeft Mandy O’Brien een videocursus op haar website.
Deze is echter niet gratis. Wat het kost weet ik niet. Eerst moet je je registreren en daar had ik effe geen zin in.

In deze video leren we wat de lichaamstaal van Vladimir Poetin zegt tijdens het recente interview met Tucker Carlson, je weet wel, die omstreden journalist …

Het is wat kleine kinderen doen. Er is ruzie. Er komt een volwassene bij. De aanstichter van het conflict, doorgaans met de grootste mond, beweert bij hoog en bij laag dat het de ander was. Hij heeft echt niks gedaan. Komt je dat bekend voor?

Zo wordt de situatie met betrekking tot Rusland al tientallen jaren geportretteerd in de Westerse media. Rusland, voorheen de Sovjet Unie, ook bekend als “de communisten,” is in alles de grote boosdoener.

Een paar jaar geleden, nog voor “corona,” nadat ik met lede ogen jarenlang zag hoe Rusland in de gevestigde media werd gedemoniseerd, de persoon van Vladimir Poetin in het bijzonder, en in de aanloop naar carnaval, kreeg ik nog het idee om een carnavalskraker op te nemen met de titel “Geef de Russen maar de schuld,” waar in de tekst alles wat je maar kunt bedenken dat misgaat in je leven uiteindelijk de schuld is van “de Russen.”

Trouwens, in de aanloop naar carnaval 2021, uiteindelijk afgelast vanwege een dodelijk virus dat al een jaar lang rondwaarde, had ik nog een idee voor een carnavalshit. Hiervan zou de titel zijn “Corona voor, corona na.” Maar ik dwaal af. Doe ik wel vaker.

Wat je in de Westerse propaganda, want dat is het, nooit hoort is het werkelijke verhaal over Poetin, de puinhoop die hem door dronkenlap Jeltsin in de schoot was geworpen. Tijdens diens bewind, na de val van de muur en het vervolgens instorten van de Sovjet Unie, grepen oligarchen hun kans. Jeltsin stond toe dat het meeste staatsbezit voor een habbekrats werd verkocht aan private ondernemers. Het land werd leeggeroofd door een niets ontziend klein clubje. Zo gaat dat wel vaker.

Dat was Poetins beginpunt. Nu, slechts 24 jaar later, is Rusland onder zijn leiding uit die as verrezen en waarschijnlijk op alle fronten sterker dan ooit. Militair. Economisch. En moreel. Zeker na het interview met Tucker Carlson, waar vooral een groot deel van de niet-Westerse wereld voor het eerst hoorde over de vieze spelletjes tegen Rusland, onder de bezielende leiding van de Verenigde Staten, ongeacht of de president een democraat of een republikein was.

Ze hebben binnen BRICS oersterke bondgenoten als China en het sterk in opkomst zijnde India, naast nieuwe leden Iran en Saoedi Arabië, je weet wel, die twee landen met wereldwijd de grootste olievoorraad. Zou dat misschien de achterliggende reden zijn voor de klimaat-grap? Dat alles elektrisch moet? Omdat men deze bui al zag hangen? Als Amerika nog lang zijn hand overspeelt kan dat blok gewoon de oliekraan richting Amerika (en bondgenoten, je weet wel, zoals bijvoorbeeld Nederland Meeloperland …) dichtdraaien. En dan? Dan komt binnen no time het hele westen krakend en piepend tot stilstand. Einde verhaal.

Ik zei het eerder al. Nederlandse politici zouden er goed aan doen dit alles eens ernstig te overwegen om tot de slotsom te komen dat we aan de verkeerde kant staan. Zowel economisch als moreel.

Neem alle feiten in deze documentaire goed in je op. Hoe had jij gehandeld in Poetins schoenen?

Na het vertalen van tientallen uren aan woorden uit de mond van Vladimir Poetin heb ik deze man nooit kunnen betrappen op het soort gluiperigheid, oneerlijkheid, arrogantie en het type leugens die we maar al te goed kennen van andere bekende wereld“leiders.”

Als alle grote landen een werkelijk leider zouden hebben als President Poetin dan zag de wereld er heel anders uit. Niet de unipolaire wereld die de VS graag wil, met zichzelf als onbetwiste leider, maar wereldwijde samenwerking binnen een multipolaire wereld, waar niemand een ander bedreigt of overheerst. Waar iedereen, al naargelang cultuur en traditie, baas is in het eigen, soevereine land.

Niet de smerige spelletjes zoals de VS heeft gespeeld sinds de Tweede Wereldoorlog. “Doe wat wij zeggen, of anders…” En alle schoothondjesstaten die daar vrolijk achteraan huppelen.

Vladimir Poetin wil daar geen deel aan hebben. Al sinds zijn aantreden staat hij welwillend en met uitgestoken hand richting de Verenigde Staten. De Russen zijn een trots volk.

Als ik terugkijk op de recente geschiedenis en zie hoe deze man werd getergd door het Westen, de (krachten achter ...) VS voorop, dan kun je alleen maar bewondering hebben voor zijn eindeloze geduld en tolerantie.

Hoe zou jij je voelen als je voortdurend van alle kanten werd aangevallen met onwaarheden? Als je steeds netjes blijft en alles duidelijk wilt uitleggen maar niemand luistert of neemt je serieus? Sterker nog, je wordt in de wereldwijde media afgeschilderd als een nieuwe Hitler? Laat dat heel even doordringen …

Daar komt mijn sympathie voor Vladimir Poetin vandaan. Ik denk dat hij oprecht is in wat hij al zegt sinds zijn aantreden. Hij wil geen oorlog met wie dan ook. Hij wil geen nieuw Russisch Rijk. Hij wil niet de de wereld veroveren om deze om te toveren tot een communistische staat. Hij wil niet de rol overnemen die Amerika lange tijd heeft vervuld. Hoe moet dat voelen, als dit zo is, en ik geloof echt dat dit zo is? Wat je ook zegt en hoe consistent je daar ook al die jaren in bent geweest? Om daar als mens mee om te gaan? Naast dat je de verantwoordelijkheid voelt voor het lot van ruim 143 miljoen van je landgenoten? Hoe hij daarmee omgaat is voor mij niet te bevatten.

Maar het is te danken aan dit eindeloze geduld dat wij er allemaal nog zijn. De vraag is hoe vaak je de beer kunt porren tot hij een keer uithaalt?

Afgezien van dit alles slaagde Poetin erin om van de staat in verval die hij bij zijn aantreden als president erfde terug op te bouwen tot de wereldmacht die ze nu is. En als Poetin zo’n beest was, waarom staan vele landen dan te trappelen om lid te worden van dit nieuwe internationale bondgenootschap, BRICS?

Het wordt hoog tijd dat wij hier inzien dat we aan de verkeerde kant van de geschiedenis staan. Doen we dat niet, zoeken we geen toenadering tot Rusland, blijven we maar de rampkoers volgen die de VS voor ons uitstippelt, dan weet ik niet hoe het hier over 20 jaar zal gaan. Leuk zal het niet zijn, ben ik bang …

Humor is altijd een sterk wapen geweest. Het komt terug in alle tijden en alle windstreken. In veel culturen had je aan het hof van koning of keizer de hofnar, die, vaak letterlijk, vlak bij de heerser stond en deze met wat we nu “stand-up comedy” zouden noemen op humorvolle wijze de koning van raad en advies voorzag.

Misschien moest ik die Willem Alexander maar eens schrijven met een open sollicitatie …

Ik houd het kort vandaag. Druk druk druk.

Maar deze korte film was gewoon te leuk om te laten liggen.

Met een bijtend sarcasme wordt hierin een beeld geschetst van hoe de toekomst er mogelijk uit gaat zien als de “hoge heren,” en dames, hun zin krijgen waar het gaat om het doorvoeren van vergaande surveillance en het micro-managen van ieders leven.

Bepaald geen pretje … Tegelijkertijd is lachen ook weer gezond. Veel kijkplezier!

Als je ergens niets vanaf weet dan moet je je mond houden. En luisteren. Informatie inwinnen. Wat de voorstelling en het inlevingsvermogen helpt om zaken beter te begrijpen, de nuances te zien.

Door veel te lezen, en geholpen door mijn opgebouwde inlevingsvermogen, heb ik een groot respect gekregen voor Ruslands president, Vladimir Poetin.

Ik heb me niet in de luren laten leggen door de gevestigde media. Noch door al die propagandisten die daar een platform kregen om hun flauwekul te spuien.

Rusland is de vijand. Rusland is een bedreiging voor de wereld.

Nee. Niet bepaald.

In al die jaren dat ik me in de persoon van Poetin heb verdiept, en in de wat recentere geschiedenis van de Sovjet Unie die veranderde in de Russische Federatie, valt me één ding op. En het is iets dat ik zelf al te goed ken. Hij vertelt altijd hetzelfde verhaal. Hij heeft het altijd over samenwerking met de rest van de wereld. Hij heeft nooit te kennen gegeven ook maar enige ambitie te hebben om “de wereld te veroveren.” Dat is propaganda die stamt uit de tijden van vlak na de Tweede Wereldoorlog.

Amerika, dat in tegenstelling tot Rusland niet alleen de ambitie had om de baas over de wereld te spelen maar daar in de afgelopen twintig jaar ook werkelijk een invulling aan heeft gegeven, is bang. Bang om niet meer de “leider in de wereld” te zijn. Hoe fokking kinderachtig … Neem me mijn taalgebruik niet kwalijk, maar deze kwestie zit me hoog.

Om hun hegemonie in de wereld te behouden speelt de VS vuile spelletjes. We kennen ze allemaal. Staatsgrepen. Moordaanslagen. Chantage. Iets verkondigen als waar, zeggen daar bewijzen voor te hebben, maar deze niet aan de wereld overleggen om hun zaak te maken.

Zoals met de massavernietigingswapens in Irak. Met het “neerhalen door Poetin van MH-17.” De voorbeelden zijn legio. Maar dat weet je allemaal niet als de gevestigde media je enige bron zijn van informatie.

Scott Ritter ziet het scherp. In deze korte analyse slaat hij de spijker op zijn kop. Dit interview was slechts het begin van een proces.

Carlson heeft veel krediet verdient onder het Amerikaanse publiek. Gewapend met de woorden van de Russische president kan hij zich nu richten tot de gemiddelde Amerikaan en hen een spiegel voorhouden. “Kijk. Dit is waar onze ‘leiders’ ons hebben gebracht.”

Scott Ritter stelt: “Dit interview was die allerbelangrijkste eerste stap op een reis die de mensheid kan redden.”

Iedereen kan helpen door deze informatie eigen te maken en te delen. Er met anderen over te praten. Ook jij, lezer. Je zou zelfs kunnen overwegen je te abonneren op dit kanaal om de informatie zichtbaarder te maken. Dank je wel daarvoor!

Met dit interview, aangevuld door de documentaireserie van Oliver Stone in gesprek met Vladimir Poetin waaraan ik momenteel werk en waarvan je hier het eerste deel kunt zien, kan iedereen die daar de tijd en moeite insteekt een beter beeld krijgen van wat er momenteel speelt in de wereld en helpen een ramp te voorkomen.

Doe je deel!

Wat een toeval weer. Achter wat ik doe, welke video’s ik vertaal, zit geen plan of lange termijn planning. Dingen komen op mijn pad en doen iets met me, raken me. Resoneren met me. En dan weet ik instinctief dat ik daar iets mee moet.

Afgelopen maandag, dat was 5 februari 2024, voor het archief, vroeg in de ochtend, vroeg ik me af wat mijn volgende project zou worden. Het antwoord in mijn hoofd kwam direct.

Het eerste principe van journalistiek is hoor en wederhoor. Elk verhaal heeft twee kanten (en soms zes dubbele bodems, maar dat is voor een andere keer). Om een volledig beeld te krijgen van een situatie dienen beide zijden worden gehoord.

Misschien was dat ooit zo, maar al lang niet meer. Voor wie de ogen had was dit duidelijk te zien in de “corona”-jaren. Sinds een paar jaar moeten we dan maar vertrouwen op de evenwichtige en onbevooroordeelde verslaggeving van de NOS als het gaat om “de oorlog van Rusland tegen Oekraïne.” Want op last van “Europa” hebben we geen toegang meer tot bijvoorbeeld nieuwszender Russia Today, of RT.

Maar de hetze in de internationale gevestigde media tegen Rusland duurt al lang. Heel lang. Kijk alleen maar naar James Bond-films die gemaakt werden tijdens de Koude Oorlog.

De media blijven maar doen alsof “Het Rode Gevaar” nog steeds springlevend is, de achterhaalde gedachte dat het huidige Rusland hetzelfde is als de dictatuur die de Sovjet Unie was voor de val van de Berlijnse Muur in november 1989 en erop uit is om de hele wereld te veroveren en om te toveren tot een communistisch paradijs met één centraal gezag.

Ik ging mijn eigen onderzoek doen en kwam erachter dat dit beeld helemaal niet klopt. Integendeel. Net zoals het beeld dat in het westen werd neergezet van Vladimir Poetin. Uit mijn onderzoek bleek iets anders, zodanig dat ik een groot respect ontwikkelde voor deze staatsman.

In de loop der jaren nam mijn walging dan ook steeds meer toe als ik in een programma als “De wereld draait door” gasten, gastheren of tafelheren en dames minachtende uitspraken hoorde doen over President Poetin. Alsof het in het script stond. Geen gelegenheid voorbij laten gaan om deze man te typeren als een dictator, een moordenaar, kindermoordenaar, een beest, een monster, een demon, of Satan zelf.

Misschien hadden zij het over een andere Vladimir Poetin. Zou kunnen …

Vanaf voorjaar 2015 begon ik met het vertalen van een aantal lange artikelen, en een paar bijeenkomsten waar mr. Poetin live wordt bevraagd over allerlei onderwerpen.

In 2018 vertaalde ik de volledige transcriptie van The Putin Interviews, alles bij elkaar ruim negen uur aan vraaggesprekken, van regisseur Oliver Stone.

Dat was wat dat stemmetje in mijn hoofd zei. “Doe De vraaggesprekken met Poetin als volgende video’s.”

En wat denk je? Een dag later breekt grote ophef uit over een aanstaand interview van Tucker Carlson met Vladimir Poetin. Oliver Stone lijkt alweer vergeten.

In het kader van hoor en wederhoor. Eerst je informeren, dan een mening vormen.

Het spijtige is dat deze documentaire uitkwam in 2012. Dertien jaar geleden. Wat daar spijtig aan is, is dat er in de tussenliggende jaren niets is veranderd. Nee. Dat zeg ik niet goed. Het is allemaal nog veel erger geworden.

Het gaat in deze video over de macht van de grote multimediabedrijven. Wat weer mooi aansluit bij de vorige video. Want ook hier speelt het grote geld weer een hoofdrol.

In de Verenigde Staten is de pers de enige beroepsgroep die letterlijk in hun Grondwet wordt genoemd als beschermde groep. In het eerste amendement zelfs. De tekst: “Het Congres zal geen wet aannemen die de vrijheid van meningsuiting of van de pers inperkt.”

In de Nederlandse Grondwet lijkt het minder belangrijk.
Daar vinden we het pas in artikel 7:

“Niemand heeft voorafgaand verlof nodig om door de drukpers gedachten of gevoelens te openbaren, behoudens ieders verantwoordelijkheid volgens de wet.”

Nou, gelukkig maar. Of …

Het venijn zit in de staart. “Behoudens ieders verantwoordelijkheid volgens de wet.” Welke wet? Die noodwet, soms? En wie bepaalt dat? Hoe dat uitpakte zagen we in de propaganda voor maatregelen en armspeer. Wie kwam met goede tegenargumenten werd het zwijgen opgelegd door middel van censuur of werd in de “pers” afgemaakt, zwartgemaakt, weggezet als iemand die niet helemaal meer goed bij zijn hoofd was. Roepen was genoeg, bewijzen waren niet nodig. De “pers” vormde één front.

Bekend fenomeen. Al sinds lange tijd, sinds wetten in Amerika zodanig werden aangepast (zie ook vorige video) dat grote mediabedrijven alle kleintjes op konden slokken en zo een monopolie verworven op wat wij aan informatie te zien en te horen krijgen. Zoals een wet die toestond dat alle media in een stad, radio, tv en kranten, in bezit mochten zijn van één persoon of bedrijf. En wie betaalt, bepaalt.

In vogelvlucht. CBS verslaggever Roberta Baskin legde de misstanden bloot bij de fabrieken van Nike in Vietnam. Haar verhalen verdwenen in de prullenbak. Hierna stapte ze op, tot genoegen van de directie.

Onderzoeksjournalist Gary Webb onthulde de banden tussen de CIA en Nicaraguaanse drugshandelaren die Amerika in de jaren 1980’ overspoelden met het zeer verslavende crack cocaïne. Na zijn openbaringen werd hem het werken in journalistiek onmogelijk gemaakt. Moedeloos geworden beroofde Gary zich van het leven.

Na de “aanslagen” van 11 September in 2001 zocht de VS naar een reden om Irak aan te vallen, al was er geen enkel bewijs voor enige betrokkenheid bij 9/11. Op 5 februari gaf Colin Powell, toen Minister van Buitenlandse Zaken, een “overtuigende” presentatie over de pogingen van Saddam Hoessein om aan massavernietigingswapens te komen. Een bedreiging voor de wereld die aangepakt moest worden. Het bleken flagrante leugens. Er werden nooit massavernietigingswapens gevonden in Irak, terwijl dat de aanleiding was voor de Amerikaanse invasie. Jammer voor al die doden ...

En de pers roerde eensgezind de oorlogstrom. Eigenlijk een beetje als nu.
Niks veranderd.

Democratie is een illusie. Het is een toneelspel van mooie praatjes. Wat het beste is voor het land, voor het volk, blablabla. Het toneel is wat het publiek ziet. Wat zij niet zien is wat er in de coulissen en achter de schermen gebeurt.

Het is hier waar beleid wordt gemaakt. Grote bedrijven kunnen zoveel geld uitgeven aan lobbyisten als ze willen. En, zoals J.R.R. Tolkien al opmerkte in zijn meesterwerk In de ban van de ring: “Het hart van de mens is makkelijk te corrumperen.”

Zo is het geld, niet de stem van het volk, dat de richting bepaald waarin we allemaal meegesleurd worden, of we willen of niet. Geen democratie maar oligarchie.

Fascisme wordt wel beschreven als het samengaan van de macht van overheid en bedrijfsleven. Als dat gebeurt dan heeft het volk weinig kans. De staat bezit immers het geweldsmonopolie en de wapens. Van het bedrijfsleven zijn we afhankelijk voor onze levensbehoeften. Een kind kan de potentiële macht zien die erin schuilt als die twee samenspannen.

Toen ik jonger was, en nog niet beschikte over de stukjes om de puzzel zover te leggen dat veel duidelijk werd, vroeg ik me vaak af wat rijke mensen toch dreef om altijd meer te willen? Ik dacht toen dat het een macho-ding was, een perverse wedstrijd, “kijk, ik heb meer dan jij.”

Maar informatie is de remedie tegen onwetendheid. Veel later ging ik begrijpen waar het om draaide. Het ging niet om het geld maar om de invloed die je ermee kunt kopen en de macht over anderen die je daarmee verwerft.

Om kort te gaan, met veel geld koop je politici, die voor het voortduren van hun politieke bestaan afhankelijk zijn van geld van bedrijven, die daar natuurlijk iets voor terug willen. Ze krijgen geld voor hun dure blablabla-campagnes in ruil voor de belofte de regels zo te maken dat ze in het voordeel zijn van de grote spelers en kleine ondernemers worden opgeruimd of overgenomen.

Zo keurde de Amerikaanse Voedsel en Warenautoriteit, die ook gaat over de goedkeuring van “medicijnen,” het middel Vioxx goed, tegen het advies van hun eigen toetsingscommissie. Het gevolg? 140.000 hartaanvallen en 60.000 overlijdens. Gelukkig werd het middel al snel van de markt gehaald. Na vijf jaar … En $2,5 miljard winst voor de aandeelhouders van farmaceut Merck …

Nog een voorbeeld, vers van de pers. De voorzitter van de Republikeinse Partij van de Amerikaanse staat Arizona is een paar dagen geleden afgetreden nadat Kari Lake, kandidaat voor een politieke zetel, een geluidsopname openbaarde waarin haar tientallen miljoenen wordt geboden om zich terug te trekken. Lees, lees. Oh, ze was tegen maskers en vaccinatieplicht, en voor hydroxychloroquine. Dat verklaart een boel … Daarom willen de rijken altijd meer. Want bijna iedereen heeft zijn prijs. Het hart van de mens is makkelijk te corrumperen. Dat van Kari Lake dan weer niet, zo lijkt het.

Hoe ver dit alles strekt zie je in deze documentaire vol humor en sarcasme van Tim Delmastro. Onderhoudend, verbijsterend en laagdrempelig.

Het leven kent voor iedereen zijn uitdagingen. Daar is geen ontkomen aan. Vele zaken in ons leven vallen buiten onze invloedssfeer. Geen klagen of zorgen maken verandert daar iets aan. De sleutel tot geluk in je leven ligt in je vermogen om te gaan met wat je toevalt, wat het leven op je pad brengt, positief en negatief.

Eén van mijn favoriete boeken aller tijden is Human Devolution van Michael Cremo. De stelling in het boek is dat de mens niet evolueert maar devolueert. Om het plat te zeggen, we denken dat we steeds slimmer worden, we hebben immers een telefoon … maar we worden steeds dommer omdat we steeds onwetender worden.

Door mijn vroege voorliefde voor sprookjes, mythen en legenden dacht ik als jongen al na over de vraag of daar toch iets van een kern van waarheid in school. Iets van een bewaarde overlevering uit onheuglijke tijden in de vorm van makkelijk te onthouden verhaaltjes die van generatie op generatie werden doorverteld. Maar van hoe ver terug?

Even vroeg was ik al geïnteresseerd in de grote mysteries in de wereld die in strijd leken te zijn met het narratief zoals we dat op school er al vroeg in kregen geramd. Oerknal, blablabla, en de mens bestaat pas … Daarover verschillen de meningen nog steeds. Vroeger was de inschatting tussen 25.000 en 50.000 jaar. Toen dit onhoudbaar werd door nieuwe archeologische vondsten verschoof dat verder terug, 100.000 jaar, 250.000. Maar toch zeker niet ouder. En veel meer dan overleven konden ze niet.
De ontwikkeling van wat we “beschaving” noemen zou nog lang op zich laten wachten. Dat was het verhaal.

Tot het verschijnen van een ander favoriet boek, Forbidden Archeology, ook geschreven door Michael Cremo, samen met Richard Thompson, na tien jaar grondig onderzoek.

Eigenlijk een doodsaaie opsomming van archeologische vondsten uit de 19de en 20ste eeuw. Wat het spannend maakt is de datering. Het begint met de bekendere vondsten. Een paar duizend jaar oud. Tienduizenden jaren oud. Honderdduizenden …
Miljoenen … Wat?! Miljarden jaren oud … Huh???!!!

Inderdaad, de oudst gedateerde vondst was een gouden armband die werd gevonden in een brok steenkool, afkomstig uit een laag die werd gedateerd op 2,3 miljard jaar oud. Geen typefout. Miljard …

Maar deze video gaat niet over archeologie maar over Stoïcijnse filosofie. Heel wat jonger, zo’n 2.000 jaar oud.

Het is weer zo’n video die voor mij een feest van herkenning was. Veel van het Stoïcijnse gedachtegoed heb ik, zonder van het bestaan ervan te weten, op mezelf toegepast in veel jonger jaren om me te ontworstelen aan gevoelens van minderwaardigheid en depressie, in mijn zoektocht naar begrip en levensgeluk.

Dat is voor mij het mooie vaan deze video. Dat er ruim 2.000 jaar geleden mensen waren die zo hoogstaand dachten. Dat wat zij beredeneerden nog steeds een onschatbare waarde heeft in deze tijd. Misschien wel meer dan ooit.

En dat deze adviezen zeer positief kunnen werken, daarvan kan ik persoonlijk getuigen.

Eet het, en je weet het.

Ik zag dit korte stukje binnen een andere video die ik vanmorgen keek. Treffend. Wat betreft inhoud, maar ook de titel, Een waarschuwing uit 1965, toevallig mijn geboortejaar. Dat kon wel even tussendoor.

Omdat ik nooit onzin wil verkopen loop ik alles na. Ik diepte het wat verder uit en tot mijn stomme verbazing zag ik dat dit een boodschap was van radiopersoonlijkheid en voorvechter van goed fatsoen Paul Harvey, oorspronkelijk uitgezonden op 3 april van dat jaar … Dat was de dag waarop ik in dit lichaam in dit leven kwam.

Het zijn van die kleine, bijna dagelijks voorkomende grappige “toevalligheden.” Zoals van de week. Ik sta in de schuur, mijn brommer gestart, bijna klaar om te gaan. Zoals altijd heb ik muziek aan. Dan gaat veel shit aan me voorbij als ik me in de waanzin van de buitenwereld begeef. Een beetje de soundtrack van mijn persoonlijke film. Ik weet niet hoe het nummer heet dat speelde. Maar op het moment dat ik mijn hand in een handschoen stak luidde de tekst in mijn oren “hand in glove ...”

Ik ervaar het als een stukje magie in mijn leven. Het doet me glimlachen.
Dat is mijn wereld.

De rest van de video was bepaald niet om te lachen, zeker niet als je bedenkt dat dit de overpeinzingen waren van bijna 59 jaar geleden. Want wat Paul Harvey al om zich heen zag beginnen in 1965 zette zich door. In de tussenliggende jaren is zo’n beetje alles wat hij zich voorstelde werkelijkheid geworden.

En omdat ik werd geboren in dat jaar heb ik veel van die negatieve ontwikkelingen zich in mijn realiteit zien ontwikkelen. Want toen ik nog een kind was, was de wereld heel anders dan nu. Veel minder gecompliceerd. Veel minder apathisch. Zeker in een klein dorp, waar ik opgroeide. Niet dat alles in die tijd perfect was, verre van dat. Maar toch een heel stuk vriendelijker en persoonlijker dan tegenwoordig, hoewel nu iedereen overal je een fijne dag wenst. Dat dan weer wel …

Wat dat betreft, en bekeken vanaf het metafysisch vlak, als al die wensen van “een fijne dag” oprecht en welgemeend waren dan is werken aan de kassa van een supermarkt toch wel het allerbeste baantje dat je kunt hebben. Maar of dat zo is?

En een gedachte in het verlengde van dit stukje. Hoe zal de wereld eruit zien als deze ontwikkeling zich nog zestig jaar voortzet? Een dystopische, totalitaire wereld, waar alle persoonlijke vrijheid is verdwenen, de wereld van George Orwells 1984? Waar niemand meer zelfs maar buiten de gewenste kaders durft te denken?

Of kan het tij nog worden gekeerd?

Mensheid, het is tijd om volwassen te worden.

En, nu ik een keer nog wat karakters over heb van wat Bitchute toestaat voor de beschrijving, en zij het wat aan de late kant, wil ik iedereen oprecht en welgemeend al het goede wensen, en alle sterkte in het emotioneel omgaan met alles wat er in je leven, en in de grotere wereld, gebeurt.

En bedankt voor het lezen van mijn hersenspinsels. Ik hoop dat het helpt.

Ik weet het, het is al weer erg lang geleden, maar herinner je je nog, dat wereldwijde gebeuren, iets met een dodelijk virus? Nee, niet de “Spaanse griep.” Iets minder ver terug. Ik geef een hint. Voorjaar 2020.

De paniek. Er kwam een ramp op ons af en we waren niet voorbereid. Niet genoeg IC-bedden. Niet genoeg beademingsapparaten. Tja, die beademingsapparaten. Het ging om een infectie van de luchtwegen, mensen konden moeilijk ademen, wat doe je dan? Dan stopt de hoogstaande medische wetenschap van 2020 een slang in je longen, ongeacht de schade die hiermee wordt aangebracht, en wordt onder druk zuurstof in de longen gepompt. In de beste omstandigheden is de overlevingskans 50%. Volgens cijfers uit New York en uit China was dit tijdens “corona” 20%.

En opeens hoorde je er niets meer over. Wat werd stilgezwegen was dat dit bepaald niet de juiste aanpak was geweest. Jammer voor al die mensen.

Een noodvergunning voor een haastig in elkaar geknutseld en nauwelijks getest “vaccin” kon alleen worden afgegeven als er geen alternatief geneesmiddel beschikbaar was. Die bleken er wel te zijn, hydroxychloroquine en Ivermectine. Maar de kassa moest rinkelen, de “vaccins” moesten en zouden er komen. Dus werd een wereldwijde campagne gelanceerd om iedereen zwart te maken die positieve resultaten meldde over gebruik van hydroxychloroquine. Hetzelfde gebeurde later met Ivermectine.

Wat overloopt in de censuur die plaatsvond. Nog steeds staat er op YouTube onder video’s over “corona” een balk die je naar de overheid stuurt voor “de laatste informatie over COVID 19.” Maar de werkelijk belangwekkende informatie vind je daar niet. Weggecensureerd.

Lockdowns, QR-codes, medische paspoorten, reisverboden, winkel en schoolsluitingen, mondkapjesplicht, avondklok, een verkoopverbod na 8 uur ‘s avonds. Al die maatregelen die onze rechten opzij zetten.

En dat alles als gevolg van het uitroepen door de Wereld“gezondheids”organisatie (WHO) van een “pandemie.”

Momenteel wordt er onderhandeld over aanpassingen van de regels bij volgende “gezondheidscrises.” Het verdrag, dat mogelijk in mei dit jaar zal worden getekend, lijkt een Paard van Troje te zijn. Het zal de landen die ervoor tekenen verplichten om de dictaten van de WHO op te volgen. Dat kan alle hierboven genoemde maatregelen, en meer, terugbrengen wanneer de WHO meent dat er sprake is van een gezondheidscrisis. Wat zo maar in zou kunnen houden dat gezondheid wordt gekoppeld aan klimaat. En de WHO klimaatmaatregelen verplicht in het kader van de gezondheid.

Heeft iemand die lieden gekozen? Wie betaalt, bepaalt, meneer Gates?

Ik wordt bedreigd. Niet in mijn voortbestaan, geen doodsbedreigingen of zo. Het gevaar komt uit een weinig geziene hoek. Hoewel, met het oog op technologische ontwikkelingen leven er al lang zorgen over de rol die Kunstmatige Intelligentie (KI) of Artificial Intelligence (AI) mogelijk in zal gaan nemen.

Zorgen die in deze video worden verwoord door muzikant Nick Cave, in een reactie op een brief die hij ontving van twee fans met de vraag wat hij vond van GhatGPT ten aanzien van creativiteit.

Zorgen die ik deel. Voor mij lag uiting van creativiteit in gitaar spelen en zingen. Als kind al. Ik kwam ‘s ochtends beneden en het eerste dat ik deed was de radio aanzetten, ervoor te gaan zitten en meezingen … nou ja, de gezongen klanken nabootsen, met liters “mamma appelsappen.” Ik was drie, wat wil je?

Wat jaren later keek ik elke week uit naar Top Pop, lange tijd het enige popprogramma op tv, in een tijd ver voor internet en YouTube, waar je tegenwoordig zo goed als alles kunt vinden van om het even welke artiest.

Toen wist ik wat ik later wilde worden. Popmuzikant! Weer eens wat anders dan brandweerman. Ik kreeg een Spaanse gitaar, niet echt wat ik wilde, en les in klassieke gitaar, wat ik niet wilde. Tja, ouders … Het duurde dan ook niet lang tot ik niet meer naar de les ging en van de vijf gulden (de Nederlandse munteenheid voor de euro, dit voor de jonkies onder jullie) snoep kocht om daar vervolgens weer vriendjes mee te kopen.

Wat ook niet lang duurde was het telefoontje van de gitaarleraar naar mijn moeder, waarom ik niet meer kwam. ‘s Avonds klappen, de gitaar verdween voor jaren achter slot en grendel.

Weer zo’n vijf jaar later, dit boefje zat inmiddels op een internaat, had ik weer de mogelijkheid om les te nemen, maar nu met populaire liedjes. Deze keer zette ik door en leerde in een paar maanden de basisakkoorden spelen, waarmee je zo goed als alles mee kon spelen. Blij!

Bij toeval rolde ik in het geluid mixen van live bandjes, wat leidde tot een jaar stage in een heuse opnamestudio, de Tango Studio in Eindhoven. Hier leerde ik hoe muziek tot stand kwam, hoe het in elkaar zat, en ik ging me er meer en meer in verdiepen.

Naast mixen en thuis spelen stond ik ook jarenlang verschillende keren per week uren lang op straat te spelen. En waar ik vroeger van droomde kwam uit. Ik werd gezien en gehoord door een beroepsmuzikant die wonderwel net bij mij in de straat was komen wonen. Hij vroeg me of ik samen met hem als duo wilde spelen.

Dat deden we, mijn eerste schreden als beroepsmuzikant! Wow! Het werd nog mooier. Hij werkte ook voor een groot partybedrijf, regelde een auditie die zeer succesvol was, en zo speelde ik vier jaar op bedrijfsfeesten met een thema, die ik ook presenteerde.

Ik kan niet uitleggen hoe diep muziek me kan raken, hoe ik erin opga. Ik kan me dus goed verplaatsen in wat Nick Cave zegt.

Nu is mijn kunst taal. En daarin ligt de bedreiging. Ik geniet van het vertalen en schrijven. Tot ik word vervangen door ChatGPT?

Zo leer je nog eens wat. Zoals uit deze video. Wist je dat de Vrijmetselarij betrokken was bij het financieren van experimenten met LSD en andere hallucinogenen in de jaren 1960’? Ik nog niet. Nu wel.

LSD is gevaarlijk. Heel gevaarlijk. Ik spreek uit eigen ervaring. Zo gevaarlijk zelfs dat het in de Verenigde Staten valt in de hoogste categorie van middelen, drugs, zo je wilt, hoewel alles dat dit label draagt doorgaans wordt gezien als slecht. Het valt in dezelfde categorie als heroïne.

Van heroïne snap ik dat nog wel. Het werkt geestelijk zeer verslavend. Bovendien went het lichaam snel aan een dosis en moet steeds meer worden gebruikt voor hetzelfde effect. En als het is uitgewerkt wordt je doodziek. Gezien de prijs van het spul vanwege de illegaliteit ervan ligt het in de lijn der verwachting dat iemand vervalt tot criminaliteit om de verslaving te kunnen bekostigen.

Aan de andere kant, zou heroïne onder strikte voorwaarden legaal verstrekt worden dan zou het in principe goedkoop zijn en zo zuiver dat je normaal zou kunnen functioneren en honderd jaar zou kunnen worden. Maar dat is een ander verhaal.

LSD is dus zeer gevaarlijk. Maar niet op de manier waarop je zou denken. Het is gevaarlijk voor de heersende macht omdat het middel de intelligentie verhoogt en het bewustzijn verruimt. Dat is wel het laatste wat de “elite” wil, een wijze, ontwikkelde en volwassen bevolking. Dan is hun spel snel uit. Ze hebben er juist alles aan gedaan om de bevolking weg te houden van ontwikkeling en ons met verleiding en afleidingen in onwetendheid te houden.

Voor mij werkte LSD aan het begin van mijn volwassen leven eerst als schoonmaakmiddel. Onder invloed raasde ik door mijn verleden en op één of andere manier hielp het middel hierin structuur aan te brengen, het licht te schijnen op gebeurtenissen en mijn rol daarin. Het werkte verhelderend.

Na deze grote schoonmaak bleef ik het regelmatig gebruiken omdat het werkte als een soort gedachteversneller. Het was alsof je denken duizend keer sneller ging, zo snel dat je hele concepten begreep in een fractie van een seconde. Werkelijk wonderbaarlijk. Ik kan het natuurlijk niet bewijzen, maar terugkijkend heb ik altijd het gevoel behouden dat ik door dat gebruik ben geworden wie ik ben. Bepaald niet ontevreden. Dat is in vogelvlucht mijn relaas en biedt een perspectief dat sinds een aantal jaren ook is opgemerkt in de psychiatrie, dat LSD en andere “hallucinogenen” therapeutisch kunnen worden gebruikt bij geestelijke problemen.

Weinig bekend feit hieromtrent, maar na de Tweede Wereldoorlog was er al professor Jan Bastiaans, die oorlogsslachtoffers onder invloed van LSD met hun trauma’s hielp.

Spijtig genoeg is de aard van de mens duister. Er zijn mensen die bij elke ontdekking zich afvragen hoe ze het tot wapen kunnen maken. Zo ook met LSD. Toen dat niet bleek te werken, en men de bewustzijnsverruimende kwaliteiten zag, werd het verguisd en weggestopt in de zwaarste categorie “drugs.”

Zo zie je maar weer.

Eis keihard bewijs. Altijd een goede instelling wanneer een bewering wordt gedaan. Omdat ik het truukje van hoe “sociale” media werken doorheb doe ik daar niet aan mee. Ik dacht echter begin 2020, toen er allerlei beweringen werden gedaan rond een vermeend nieuw en zeer dodelijk virus, en ik zelf, na enig onderzoek, er al snel achter was dat er iets zeer scheef zat met die beweringen zoals geuit door onze “experts” en competente bestuurders als Hugo de Jonge, dat #eiskeihardbewijs een goeie zou zijn voor wat toen nog Twitter heette. Want tegengeluid was er genoeg.

Mijn scholing begon toen ik van school af was. Ik ontdekte dat ik een onderzoekende geest had. Nu was ik degene die de vakken bepaalde. De interesse was breed. Maar er valt zo veel te leren, te weten. Begrip van zaken is de remedie tegen angst.

Grappig, ik zag het gisteren nog genoemd worden in een serie die ik keek. Iemand merkte op: “Vroeger gingen er mensen dood van angst tijdens een zonsverduistering. Ze wisten niet wat het was. Een boos oog in de lucht?” En zo zie je maar, onwetendheid kan je zelfs je leven kosten.

Angst is een slechte raadgever. Ook weer zo’n mooi spreekwoord. Dit wordt ook algemeen erkend. Angst zorgt ervoor dat je kritisch denken niet of niet goed meer functioneert. En door de eensluidende berichtgeving door media wereldwijd waren de meeste mensen bang.

Maar, al te bekend met de rol en het functioneren van de gevestigde media, en gedreven door mijn onderzoekende geest, ging ik me in de biologische kant van de zaak verdiepen. Eén van mijn interessen, ik vind de menselijke machine eindeloos fascinerend.

Mijn vertrekpunt was wat ik leerde bij biologie tijdens mijn “scholing” (conditionering tot gehoorzame producerende en consumerende eenheid …).
Ook ik wist niet beter dan dat virussen besonden en de oorzaak waren van vele ziekten. Maar dit was wat ik begin 2020 en daarna ontdekte; mijn hemel, wat zaten ze ernaast.

Het was niet zozeer een schok. Ik was na tientallen jaren onderzoek doen op allerlei gebied wel wat gewend. Het was meer verwondering over de omvang van dit lang bestaande bedrog. Maar de bewijzen waren ontegenzeggelijk. Met verbazing las ik dat het bestaan van wat men een virus noemt, wat in het Latijn “vergif” betekende, nooit wetenschappelijk is aangetoond. En met nog meer verbazing nam ik kennis van verschillende experimenten die waren bedoeld om de overdracht van een ziekmaker van een zieke op een gezond persoon te bewijzen. Want dat lukte niet, wat men ook probeerde. Daar hebben ze mij op school vroeger nooit over verteld …

We lopen telkens weer tegen hetzelfde aan. Een massa die tot onwetendheid is geconditioneerd. Een leugen zo groot dat het voorstellingsvermogen tekortschiet. Heerschappij door een klein clubje over de informatiestroom. Maar als de wil om te weten er is biedt deze tijd de mogelijkheid om jezelf bij te scholen, of liever, om te scholen. Voor zolang dat nog duurt …

Als je je informeert en de dingen gaat zien voor wat ze werkelijk zijn dan wordt “hoe is het toch mogelijk?” je regelmatige mantra.

Want wie niet is geïnformeerd is geconditioneerd, geïndoctrineerd, om te geloven in de perceptie die door een heel klein groepje aan de massa wordt opgelegd. In een sprookje dat ver bezijden de werkelijkheid ligt. We kennen “dat groepje” onderhand wel.

Hoe is het toch mogelijk dat hooggeplaatsten, dienaren van het volk die daar al royaal voor betaald worden, in ieder geval vanuit mijn optiek, medeschuldig kunnen zijn aan misdaden, in de zaak rond Jeffrey Epstein gaat het om medeplichtigheid, in ieder geval achteraf, met het toedekken van kinderhandel voor seks?

Dat is een groot deel van het sprookje, van de opgelegde perceptie. Dat personen die op hoge posities terecht komen de meest integere, eerlijke en kundige lieden zijn die voor een post te vinden zijn. In werkelijkheid lijkt het eerder dat precies het omgekeerde strekt tot aanbeveling. Hoe sluwer en corrupter, des te verder staat de deur naar de top voor je open.

Heel in het kort, want dit soort zaken zijn altijd erg complex, of worden dat gemaakt zodat niemand er nog een touw aan vast kan knopen.

Jeffrey Epstein was een zakenman, hoewel hij maar twee klanten ooit had. Eén van hen was Lesly Wexner, miljardair en eigenaar van onder andere het lingeriemerk Victoria’s Secret. Deze droeg eigenaarschap van een villa in New York, in 2021 verkocht $50 miljoen, over aan Epstein. Voor nop. Daar is toch niks geks aan? Toch? Maar ik dwaal al weer af.

Epstein was in 2006 gepakt wegens seks met minderjarigen. Er was voldoende bewijs om hem voor lange tijd op te sluiten. Er werd echter van hogerhand ingegrepen. De aanklager, Alex Acosta, kreeg van hogerop te horen dat hij Epstein met rust moest laten omdat hij “van Inlichtingen was.” Uiteindelijk kwam er een schikking die neerkwam op een soort huisarrest. Handig om vrienden te hebben op hoge posities …

Deze lieden leven in een compleet andere wereld dan de “gewone” burger met een gewone baan, een gezin, of niet. Die wereld is er één van de kleine dagelijkse beslommeringen. Rekeningen betalen, de kinderen naar school, werken, het huishouden runnen, ontspannen. En de volgende dag weer hetzelfde. De onwetende massa. Hun valkuil is denken dat iedereen hetzelfde is, hetzelfde denkt, hetzelfde doet. En dan schiet het voorstellingsvermogen te kort.

De wereld van Jeffrey Epstein was heel anders. In de media wordt het voorgesteld dat het hem te doen was om seks met jonge meisjes en veel geld verdienen. Waarom zou zo iemand een deal krijgen om weg te komen met seksueel misbruik van minderjarigen? Iets of iemand beschermde hem.

Het heeft er alle schijn van dat Epstein hooggeplaatsten naar zijn eiland lokte
om hen te filmen tijdens illegale bezigheden om hen daarmee te chanteren. Niet voor geld. Om te doen wat hen werd opgedragen. Amerikaanse corruptie op zijn best. Met de groeten van CIA en Mossad.

“Beter ten halve gekeerd dan ten volle gedwaald.” Ik ben dol op spreekwoorden. Natuurlijk als liefhebber van taal, maar vooral vanwege de wijsheid die ze in zich dragen. Feitelijk is het een makkelijke vorm om kennis, informatie, over te dragen en te bewaren, van generatie op generatie.

Het zijn richtlijnen, waarschuwingen, zaken om eens goed over na te denken. Zoals de openingszin.

Ik neem zoveel mogelijk van die wijsheid in acht. Maar het toepassen van de wijsheid in het genoemde spreekwoord vraagt om eerlijke innerlijke reflectie. Het begint met het erkennen dat er een probleem is. Als iemand niet ziet dat er een probleem is, waar moet dan de motivatie vandaan komen om iets ten goede te veranderen? Mensen kunnen daadwerkelijk blind zijn voor hun eigen fouten.

Daar vind al vaak een botsing met het (valse) ego plaats. Er dient te worden erkend dat je een fout hebt gemaakt. Vaak niet makkelijk. Misschien zegt het ego dat het niet aan jou ligt. Dat ligt ook in de menselijke aard, de schuld afschuiven op een ander. Het ego weet altijd wel goede redenen te verzinnen.

Uiteindelijk is het een innerlijke strijd om de argumenten van het ego te overwinnen. Is die strijd eenmaal gewonnen dan kan worden begonnen met de analyse van het probleem en het vinden van een oplossing om de zaak recht te trekken.

Ten halve keren, door dit proces van innerlijke weerspiegeling, in plaats van hier geen gehoor aan te geven en verder te gaan op het verkeerde pad. Dwalen.

Als dit mechanisme zich afspeelt in de persoonlijke sfeer dan is het effect doorgaans klein, hoe het ook uitpakt. Het wordt anders wanneer het gaat om zaken die een wereldwijd en diepgaand effect hebben. Iets waarop veel andere zaken weer zijn gebaseerd.

Zoals de huidige medische en farmaceutische industrieën zijn gebaseerd op “wetenschappelijk” onderzoek. De prikken tijdens de “pandemie” zijn uiteindelijk voortgekomen uit de jarenlange ontwikkelingen die eraan vooraf gingen.

Het is in andere video’s al vaker aan bod gekomen. Sterker nog, dit kanaal begon met het werk van dr. Stefan Lanka, iemand die zich voormalig viroloog noemt.

Hij komt op mij over als een eerlijk en integer mens. Het soort eigenschappen dat zeker zal helpen bij het eerder beschreven proces van fouten erkennen en rechtzetten.
Natuurlijk had ook hij de gewone opleiding tot bioloog doorlopen, waar de ziektekiemtheorie erin wordt geramd.

Door een ontdekking die hij deed als zeebioloog kwam hij op het spoor van een dwaling van enorme proportie. In zijn eigen vakgebied. In het begin twijfelde hij aan zichzelf. Dit kon toch niet waar zijn? Ik ken dat gevoel maar al te goed van vroeger.

Hij deed wat een echte wetenschapper hoort te doen. Twijfelen aan de eigen theorie en proberen die te ontkrachten door het doen van experimenten. Zijn conclusie: een groot deel van de medische “kennis” berust op iets dat fundamenteel onjuist is. Een dwaling.

Hij zag zijn dwaling, deed het werk en keerde ten halve.
Zouden meer mensen moeten doen.

Verbeter de wereld, begin bij jezelf. Als iedereen dat zou doen dan waren we er al.
Verbeter de wereld, begin bij jezelf … “En als je daarmee klaar bent, hou dan niet op!” Dat laatste heb ik er zelf bij verzonnen na mijn persoonlijke proces van zuivering. Zeg maar een grote schoonmaak. Alle rotzooi opruimen van mijn eerste 18 levensjaren. Alles bekijken, wat is er gebeurd, hoe is dat zo gekomen, wat was mijn rol daarin? Is er sprake van schuld? Of zijn we eigenlijk allemaal slechts slachtoffers van de omstandigheden?

Als je ver inzoomt, en je kunt eerlijk zijn, je verdriet en wrok loslaten, dan blijkt het vaak het laatste te zijn. We zijn ergens allemaal slachtoffers van de omstandigheden. Als we dat zien dan kunnen we gebeurtenissen uit ons leven in die context plaatsen, onderzoeken, en uiteindelijk accepteren en een plek geven waar we er geen last meer van hebben.

Aan de andere kant van dit proces voelde het letterlijk alsof er een last van me was afgevallen. Al die onnodige schuldgevoelens. Het was een bevrijding toen ik het allemaal in het juiste licht zag.

Maar ook hier, ontdaan van alles wat daarbij komt kijken, gaat het in de kern om informatie en het vermogen deze op juiste wijze te interpreteren en te verwerken. Het is een beetje wetenschap, in de letterlijke zin van het woord, je wetens schappen, een plek geven als je het hebt uitgezocht en begrepen. Onderscheidingsvermogen, begrijpen wat wat is en wat niet, is hierbij een belangrijk stuk gereedschap.

Een beetje wetenschap. Want wat is in de beleving van de meeste mensen in deze realiteit die we delen eigenlijk wetenschap? En wat is het niet? Het onderwerp van deze video.

En daar heb je het weer. Velen bezigen de termen “wetenschap,” “wetenschapper,” en “wetenschappelijk.” Maar in een serieuze wereld heeft een term een definitie. Zodat we allemaal weten waar we het over hebben. Daar blijkt het aan te schorten. We denken te weten wat wetenschap is, maar wat is de algemeen aanvaarde definitie van “wetenschap?”

Bepaald geen onbelangrijke vraag. Zo’n beetje alles is tegenwoordig gebaseerd op of voortgekomen uit één of andere wetenschap. Zoals de “vaccins” tegen “corona” voortkwamen uit “medisch wetenschappelijk onderzoek.”

John Ioannidis, arts, wetenschapper, hoogleraar, heeft bijdragen geleverd aan op bewijs gebaseerde geneeskunde. Klinkt goed. Want bewijs is cruciaal in wetenschap. Je kunt niet maar gewoon iets verkondigen, wijzen op een effect en zeggen “zie je wel? Wetenschap.” Je moet aan kunnen tonen dat het één leidt tot het ander.

Ioannidis bestudeert studies. Heel veel studies. Uitkomst van één van die studies was dat 95% van medische experimenten niet herhaald kunnen worden met hetzelfde resultaat. Daar heb je dus niks aan.

Toch zijn we van jongs af aan allemaal geconditioneerd aan te nemen wat “de wetenschap” zegt. Ook hier hebben we zelf wat werk te verrichten om in staat te zijn onderscheid te maken wat wel en wat geen wetenschap is.

Dr. Jordan Grant helpt een handje.

“Leg het aan me uit alsof ik een kleuter ben.” Dat vind ik een mooi principe.

KIS. Keep It Simple. Want het is makkelijk om overrompeld te worden als je beelden ziet van mensen in smetteloos witte jassen in een laboratorium vol ingewikkeld uitziende en vast erg kostbare apparatuur. Die mensen in die witte jassen hebben er immers voor geleerd? Die weten echt wel wat ze doen.

Maar is dat zo? Een stukje geschiedenis. De Amerikaanse bacterioloog John Enders kreeg in 1954, samen met twee anderen, de Nobelprijs voor de geneeskunde. Zij waren gekomen met de methode van celkweek om virussen de gelegenheid te geven te vermenigvuldigen zodat ze bestudeerd konden worden. Dat ging zo.

Er werd lichaamsvocht of weefsel afgenomen bij een zieke. Dit werd in een kweekschaal of reageerbuis gemengd met een cellijn, meestal zogenaamde vero-cellen, niercellen afkomstig uit een apensoort. Om die cellen in leven te houden werd als voeding serum toegevoegd, afkomstig uit een ongeboren kalf. Om ervoor te zorgen dat er geen schimmels in de kweek zouden groeien mikten ze er wat antibiotica bij, en een stof die niercellen afbreekt. Dan werd de hoeveelheid voeding verminderd, de cellen werden verhongerd. Nu een paar dagen wachten. En zie, in de kweek vindt een cytopathisch effect plaats. De afbraak van cellen, in gewone-mensen-taal. Conclusie: Een virus!

Misschien ligt het aan mij, stomme vraag, maar … Hoe wisten ze dan zo zeker dat die celafbraak het gevolg was van de aanwezigheid van een virus? Kan het niet zijn veroorzaakt door alles wat werd toegevoegd? Of door hoe de cellen werden behandeld?

Maar het winnen van een Nobelprijs is zoiets als een heiligverklaring. Dan kun je in de ogen van je bewonderaars niets meer fout doen. En, erger nog, werd dit procedé klakkeloos overgenomen en nu nog steeds gebruikt om “virussen” te “vinden.”

Stefan Lanka deed een simpel experiment. Hij deed wat anderen al die tijd hadden nagelaten. Een controle-experiment. Hij deed hetzelfde als virologen doen. Met één verschil. Er werd in zijn celkweek niets toegevoegd uit een zieke patiënt. Alleen de gebruikelijke cellijn en de toevoeging van de andere bronnen van genetisch materiaal en de gifstoffen. En wat denk je? Hij vond dezelfde “virusdeeltjes” als de virologen…

Huh? Waar komen die nou vandaan? Er was immers niets toegevoegd dat uit een zieke afkomstig was? Conclusie: Het is de nog steeds als gulden standaard geaccepteerde methode die de “virusdeeltjes” produceert. Er is geen sprake van “een virus.” Wat wordt gevonden zijn de afbraakproducten van cellen die het loodje leggen door hoe ze worden mishandeld.

Je kunt slechts oorzakelijkheid van een deeltje aantonen wanneer je alleen dat ene deeltje hebt, niets anders. Daarom moet dit proces beginnen met isolatie, of zuivering, van dat ene deeltje om mee te experimenteren.

Geloof het of niet, maar dit is nooit gedaan. Geen enkel gezondheidsinstituut ter wereld kan bewijs overleggen van deugdelijke isolatie, zo blijkt uit deze video. Tunnelvisie?

Voor wie het zien kan blijft het een prachtig fenomeen, hoe zaken bij elkaar komen.

Dit kanaal begon in juni 2020 met een video waarin naturopaat, onderzoekster en activiste Kate Sugak bericht over experimenten van de Duitse bioloog Stefan Lanka. Deze loofde eerder een beloning uit van 100.000 euro aan degene die hem een studie kon laten zien die het bestaan van het mazelenvirus bewees. Hoe dat allemaal ging kun je zelf opzoeken. Spoiler alert: die ton zit nog steeds in zijn zak …

Het was de meest wonderbaarlijke ontdekking die ik deed toen ik me ging verdiepen in wat er begin 2020 ogenschijnlijk gaande was. Dat nieuwe virus, weet je nog?

Ook ik verkeerde in de veronderstelling dat zoiets als een virus bestond. Ik had me nooit verdiept in microbiologie of virologie. Tot ik die video zag van Kate Sugak over Stefan Lanka’s werk. Je kunt de video nog eens terugkijken, maar de strekking ervan is dat wat in virologie wordt betiteld als “een virus,” een deeltje dat van buiten ons lichaam binnenkomt en ons ziek maakt, feitelijk het resultaat is van de gebruikte methode.

Met andere woorden, dit hele “wetenschappelijke vakgebied” is gebaseerd op een misvatting. Het bestaan van welk virus dan ook is nooit aangetoond. Ook niet het “nieuwe coronavirus” dat de naam SARS-CoV-2 kreeg. En, van iets dat niet bestaat kunnen ook geen varianten voortkomen. Het is een beetje een missie geworden om die boodschap uit te dragen. Want bewijzen zijn er genoeg.

Niet dat dit de uiteindelijke bedoeling van dit kanaal is. Het doel is om, door middel van video’s die ik plaats, te laten zien hoe we er collectief voorstaan, en dat dit geen fraai beeld is, wat uiteindelijk dient te leiden tot de vraag of, en hoe, het anders zou kunnen. Maar omdat “corona” vers in ieders geheugen ligt, zij het momenteel onder het oppervlak, was het de grootste en meest omvangrijke psychologische operatie ooit, iets waar nagenoeg elke wereldburger, meestal op een negatieve manier, werd geraakt. Daarom is het belangrijk om te blijven komen met verslagen van wat er, buiten het zicht van de massa, allemaal is gebeurd.

Ik kan het niet vaak genoeg herhalen, begrip staat of valt met de beschikbaarheid van degelijke informatie. Dat was ook de gedachte van de Canadese biostatistica Christine Massey. Net als ik kwam zij al vroeg terecht bij het werk van de eerder genoemde Stefan Lanka, Andrew Kaufman en Tom Cowan. Zij zochten allen naar wetenschappelijk bewijs voor het bestaan van virussen. Allen zonder resultaat.

Christine richtte honderden WOO-verzoeken (Wet Open Overheid) aan allerlei Canadese en internationale instellingen voor gezondheid met de vraag of zij beschikten over informatie die het bestaan van virussen bewees. Een vruchteloze exercitie, zo blijkt. Het is er niet. “Het virus,” of welk virus ook, werd nooit aangetoond te bestaan volgen de Postulaten van Koch.

Schokkend om te zien dat de instellingen die ons voorhouden op te komen voor onze gezondheid dit bewijs niet hebben.

Hoe je het ook wendt of keert, vanuit welke invalshoek je het ook benadert, terugkijkend in de geschiedenis zie je dat er weinig is veranderd. Maar dan moet je wel door bepaalde dingen heen kijken. Als ik dat doe zie ik dat het alleen maar lijkt alsof de mensheid een heel eind is gekomen in de laatste paar eeuwen, ten opzichte van de duizenden jaren daarvoor. Kijk eens wat we allemaal hebben. Kijk eens wat we allemaal kunnen.

De misvatting hier is dat het niet wij zelf zijn geweest die al die dingen hebben uitgevonden. Dat waren er slechts weinigen onder ons. Ik heb persoonlijk niets te maken gehad met de rappe technologische ontwikkelingen van de laatste decennia. Jullie vast ook niet. We gebruiken het en achten onszelf daardoor slimmer dan de talloze generaties die ons voorgingen.

Tegenwoordig is het meest in het oog springende voorbeeld hiervan natuurlijk die dwingende kwelgeest, de alomtegenwoordige mobiele telefoon. Ons leven in een doosje. Maar het leven is daarbuiten … En van alles dat voor ons wordt gedaan leer je zelf niks. Wat ook blijkt. Wat was tegenwoordig de gemiddelde aandachtsspanne? 7 seconden? Het was in ieder geval inmiddels minder lang dan die van een goudvis … Bravo!

Even onmiskenbaar is het dat de massa al millennia wordt bestuurd door een kleine maar machtige groep. En in het land der blinden is Eenoog koning.

Ik heb het al vaker opgemerkt. Hoe weten we wat we weten? Door de beschikbaarheid van informatie. En wie had de macht over die beschikbaarheid? De eerder genoemde kleine groep. Met twee resultaten. Zij konden informatie onthouden aan de massa. En door het toepassen van wat zij wisten, en de massa niet, konden zij het doen voorkomen alsof zij werkelijk machtige mensen waren die je maar beter kon gehoorzamen, of anders …

Missen in kerken waren visueel indrukwekkend. De grote hoge ruimte, de rijke decoratie, de gewaden van de priesters. De mis was in het Latijn. En wie onder het gewone volk kende Latijn? Het moet behoorlijk indruk hebben gemaakt. Het had er de schijn van dat die kerkelijke lieden iets wisten dat de massa niet wist. Dus maar beter gehoorzamen aan de Kerk.

Ze zullen het aan hebben zien komen. Of misschien was het gewoon gepland. Maar in de loop van de laatste eeuwen nam het gezag van de Kerk af. Het langzaam ontstane vacuüm werd opgevuld door “wetenschap.” Maar het principe is hetzelfde. Wat niet wordt begrepen door gebrek aan informatie om het te doorzien komt over als magisch, als machtig. Zo werd de “medische wetenschap” tot een nieuwe religie. En hoe machtig die religie is hebben we tijdens “ corona” allemaal kunnen zien. Veilig en effectief. En het gros van de massa trapte erin. Uit onwetendheid.

Als ik naar mezelf kijk moet ik toegeven dat naïviteit vele jaren nodig heeft om te slijten. Ik heb de afgelopen 25 jaar bij grote gebeurtenissen vaker gedacht “nu gaat het uitkomen, nu zal iedereen het zien.” Maar helaas.

Het is daarom van cruciaal belang om je te informeren, je onwetendheid te doorbreken.

Document: https://www.documentcloud.org/documents/23696654-us-socom-procurement-document-announcing-desire-to-utilize-deepfakes

Hele uitzending: https://www.bitchute.com/video/Ws-mhts2KlA/

“We leven in een tijd waar je niets meer kunt vertrouwen van wat je hoort, ziet of leest in de mainstream media,” verzuchtte ik al een jaar of tien geleden.

Ik kijk al ruim tien jaar geen tv meer. Ik kreeg genoeg van de eenzijdigheid, de vooringenomenheid, de propaganda. Wel kijk ik dagelijks op de website van de NOS en zeg dan tegen mezelf “eens kijken wat ze vandaag weer te liegen hebben.”

Diezelfde NOS, en hun wapenbroeders en zusters bij de publieke omroepen, je weet wel, die omroepen die royaal betaald worden van ons belastinggeld, waarschuwen de laatste jaren met de regelmaat van de klok voor “nepnieuws.”

Maar, zoals dat altijd gaat, en zo moet je het ook zien, hetgeen waarvan zij anderen beschuldigen is wat zij zelf doen. En alweer, zo gaat dat helaas ook altijd, heeft de geconditioneerde massa niet in de gaten dat ze eenzijdig en gericht worden voorgelicht. Maar het vormt wel hun meningen, en er staan verkiezingen voor de deur. Een moment waarop zaken drastisch zouden kunnen veranderen.

Dus draait de propagandamachine op volle toeren, krijgen partijen die werkelijk voor zo’n verandering kunnen zorgen gemarginaliseerd, zwartgemaakt en weggedrukt.

Maar het zal allemaal nog erger kunnen worden. Vanaf 1 januari 2026. 31 december is de sluitingsdatum voor een aanbesteding, gericht aan bedrijven die technologie ontwikkelen. In deze korte video, een uitsnede van de laatste bijdrage van Truthstream Media, zien we het verlanglijstje van het militaire apparaat wat betreft de gewenste technologische ontwikkelingen. Zwart op wit, dit is een officieel overheidsdocument. De links naar het document en de hele aflevering bovenaan.

Overheden wereldwijd waarschuwen tegen “deep fake” video’s, video’s die op een computer zijn gemaakt en zo goed lijken dat ze nauwelijks of niet te onderscheiden zijn van echt. Video’s waar je dus iedereen alles kunt laten zeggen op een manier die zo echt is dat de geconditioneerde massa, die niet heeft geleerd zelfstandig na te denken op basis van werkelijk betrouwbare informatie, als zoiets nog bestaat, zal denken dat het echt is.

Ze schijnen al te worden gebruikt door Israël om de bevolking nog verder op te hitsen in het conflict tegen de Palestijnse bevolking. Een oude truc. “Onze jongens drijven dood in het water!” Met dit nepnieuws werd de Amerikaanse bevolking opgehitst om steun te geven aan een oorlog in Vietnam. De “volledig onverwachte” aanval op Pearl Harbor bracht de VS in de Tweede Wereldoorlog. Of 11 September. Binnen een paar uur “wist” men al dat het Osama bin Laden was. Binnen een paar maanden begon de “oorlog tegen het terrorisme.”

Het Amerikaanse leger maakt nu openlijk de wens bekend te kunnen beschikken over een “nieuwe generatie technologie voor deep fakes.” Om jou en mij te bedriegen. Hypocriet? Hoezo ...?

Het is één van die grote leugens, zoals we ze al vaak hebben aangehaald. Leugens zo groot dat het onmogelijk lijkt om de opvatting van de massa te keren.

Het misschien wel de eerste uiting van beroepsmatigheid in ons jonge leven, doktertje spelen. Op de kleuterschool, ik weet het nog als de dag van gisteren …

Als kind is iedereen waarschijnlijk vaker bij een dokter geweest. En artsen maken doorgaans al indruk op volwassenen, laat staan kinderen. Want volwassenen waren natuurlijk ook eerst kind, kregen te maken met een arts, dat maakte indruk, en dat blijft.

Het zijn bijna de nieuwe halfgoden, nu religie in een aardig deel van de wereld aan glans heeft verloren door allerlei schandalen die maar boven blijven komen, iets met misbruik, ander verhaal weer. Off topic, in goed Nederlands.

Het wordt ook wel “het effect van de witte jas” genoemd. Maar onze voorstelling, die het gevolg is van een diepe conditionering vanaf de wieg, letterlijk, is dat zij heersen over onze gezondheid, ons grootste goed. Of zelfs over leven en dood.

De conditionering houdt in dat, als we ziek zijn, het gevolg van een virus, bacterie of andere ziektekiem, zij degenen zijn tot wie we ons moeten wenden om weer beter te worden, of in leven te blijven. Zij hebben ervoor geleerd, toch?

Inderdaad. Daar hebben ze voor geleerd. In een medische opleiding die zo’n eeuw geleden is gekaapt en gestuurd door het grote geld. Ik heb er al vaker over bericht. Zoals in een aflevering uit de serie "De machtspiramide" van Derrick Broze. Ook weer, Hugo, geen complot maar historisch feit.

Die overname en sturing, da’s dan één ding. Goed, twee dingen. Maar dit is het probleem met deze wereld. Alles draait, in ieder geval op één niveau, om geld verdienen. En waar verdient de farmaceutische industrie haar geld mee? Met gezonde mensen? Het fiksen van botbreuken? Natuurlijk niet. Het grote geld wordt verdiend met hun “geneesmiddelen.” En wat is dan het belang? Zieke mensen. Gezonde mensen hebben namelijk geen medicijnen nodig.

Maar daar wringt de schoen en kom ik terug op de conditionering waaronder we nagenoeg allemaal leven. Jullie niet. Jullie zijn hier. Jullie weten het ondertussen wel. Maar jullie, wij, zijn niet de massa. Anders zag het er allemaal heel anders uit. Het is ook hetgeen waar ik zelf uiteindelijk elke keer weer tegenaan loop. We zien het probleem wel. We zien het vuile spel erachter. Maar die o zo belangrijke massa, die nodig is voor een omwenteling, zal nooit kunnen geloven dat het doel van deze ogenschijnlijk nobele beroepsgroep niet het beter maken van mensen is, maar juist het omgekeerde. Het hele verdienmodel, wat blijkbaar belangrijker is dan mijn en jouw welzijn, drijft op het ziek houden van mensen. Want gezonde mensen …

Hoe krijg je die massa, inclusief al het goed bedoelend medisch personeel, aan hun verstand gebracht dat zij het allemaal verkeerd zien? Geloven in een door een “elite” geschapen mythe? Wie het weet mag het zeggen in een commentaar. Ik ben benieuwd.

Het gebeurt niet vaak. Maar heel soms kom ik video’s tegen die zo direct tot me spreken, zo één op één passen bij mijn persoonlijke ervaringen, dat ik even het gevoel alleen te staan verlies. Het maakt me blij en tegelijkertijd verdrietig.

Blij omdat het de herinneringen terugbrengt aan mijn periode van alleen-zijn, aan het begin van mijn volwassen leven, die zo bepalend zou zijn voor de rest ervan. Meest op een positieve manier, maar er zitten ook negatieve kanten aan.

En tegelijkertijd verdrietig, omdat ik, als iemand die dit proces van transformatie heeft doorgemaakt, vanuit die ervaring weet wat er voor nodig is, het werk dat gedaan moet worden. Het werken aan jezelf. Daar gedurende je “scholing” (conditionering om gehoorzaam te zijn en niet zelf na te denken, gewoon meedoen met de rest ...) ooit les in gehad?

Ik weet dus wat het vergt om door dit proces van transformatie te gaan. Vanaf het brute besef dat wie je bent niet hetgeen is wie je eigenlijk wilt zijn, de reis naar binnen, door de hectiek van de inhoud van je leven tot dan toe, eerlijk kijken naar jezelf en erkennen dat er dingen zijn in jezelf die je graag anders zou zien, en het gevecht met het valse ego, de door jezelf en je leven gecreëerde persona. Dit valse ego zal zo’n persoonlijke ontwikkelingsreis zien als een bedreiging, omdat het afhankelijk is van aandacht en erkenning van buitenaf. En van binnen is er verder niemand dan jijzelf. Hoewel de beloning aan de andere kant van het proces niet in woorden (of geld …) is uit te drukken, het vraagt veel om daar te komen.

Maar hoe kom je op het punt dat dit proces überhaupt in beeld komt? Niet op school. Of misschien, als je filosofie gaat studeren. Maar dat zullen er niet veel zijn. Niet bij de koffieautomaat op het werk. Zeker niet bij Nederlandse mainstream omroepen, afgezien van uitzendingen van Omroep Hindoe Media of De Boeddhistische Omroep? O, zijn er niet meer … Het kabinet Rutte II maakte een einde aan de subsidie … Snap het. Het tijdschrift Happinez?

We leven in een wereld en een tijd waar weinig ruimte is voor je innerlijke ruimte. Teveel afleiding. Het loopt over van het materialisme, spiritualiteit is meestal een persoonlijk iets. De gedachte die voortkwam uit mijn eigen ervaring, terugkijkend na wat jaren groei, het is het leven dat je brengt naar dit beginpunt. Er gebeurt iets in je leven dat je wegrukt uit je normale doen. Misschien een ongeluk waardoor iemand in een ziekenhuis komt te liggen en uiteindelijk, ziek van verveling van het tv-kijken, terecht komt bij zijn eigen gedachten, de poort naar het innerlijk. Bij mij was het depressie, maar het kwam op hetzelfde neer. Ik raakte erdoor in een isolement en er was geen andere weg dan naar binnen.

Noem het goed karma. Niet dat ik het zo ervoer toen ik door het pijnlijke deel van het proces ging, de confrontatie met jezelf. Maar nogmaals, het was het allemaal meer dan waard. Maar ik zie het weinigen doen. Misschien geïnspireerd door deze video? Doe ik het voor.

Er is een verschil tussen iets weten of iets beseffen, realiseren, je van iets bewust zijn.
Het verschil is dat bij het eerste, iets weten, men kennis heeft genomen van iets, of iets heeft begrepen. Maar het zet niet per sé aan tot handelen, of veranderen.

Aan de andere kant, wanneer men iets heeft beseft betekent dat de constatering van iets dat aanzet tot verandering, en handelen naar die constatering, wat, hopelijk, leidt tot een bepaalde verbetering.

Ik heb al tientallen jaren het idee dat ik behoor tot een kleine groep fortuinlijken die door hun levensloop zijn gestuit op verborgen of lang vergeten kennis. Kennis die me al vroeg deed inzien dat er veel meer is dan het zichtbare en tastbare, en de invloed ervan.

Waarom zijn de dingen in de wereld zoals ze zijn? En, terugkijkend in de geschiedenis, waarom lijkt dat maar niet te veranderen?

Hugo de Jonge zal er het zijne van denken wanneer hij dit leest, maar het is onmiskenbaar dat een zeer kleine groep invloedrijken bestaat die zeker niet de beste bedoelingen heeft met de mensheid als geheel, ook al zullen zij waarschijnlijk in de waan verkeren dat zij het goede doen, hoe moeilijk hun keuzen soms ook zijn.

Maar, zoals op dit kanaal veelvuldig is te zien, het is geschiedenis, geen “complottheorie,” Hugo, dat de richting van de ontwikkeling, of liever het gebrek daaraan, wordt bepaald door de ultrarijken, die hun fortuin gebruiken om invloed te kopen, zoals bijvoorbeeld, de Rockefellers, Gates, Soros.

Gulle donaties aan allerlei zaken, maar wie betaalt bepaalt. Onderwijs, het fundament van het leven van iedereen, is daar de belangrijkste uiting van. Op de meeste plaatsen is het verplicht. Maar wie bepaalt de inhoud en de richting?

We staan er collectief misschien wel slechter voor dan ooit. Blijkbaar hebben al die jaren van onderwijs er niet voor kunnen zorgen dat we er als collectief op vooruit zijn gegaan. De Bijbel maakte al gewag van allerlei oorlogen en conflicten. De geschiedenis staat er bol van.

Toen ik 19 was stelde ik mezelf de vraag wat mensen wereldwijd als individu zouden antwoorden op de vraag wat men graag wil in het leven. Oorlog? Conflict? Nee. Iedereen streeft als individu naar rust en de vrijheid het leven zo aangenaam mogelijk te maken voor zichzelf en zijn geliefden, zonder dat recht voor anderen te schenden.

Blijkbaar is het besef nooit massaal doorgedrongen dat het anders moet, anders kan. Besef waarnaar gehandeld wordt om te verbeteren. De grote dictators uit de geschiedenis wisten het. Wil je een blijvende verandering teweeg brengen in het denken van een massa dan moet je je richten op de nieuwe generaties. Ofwel, je ideeën verwerken in het onderwijs. Opdringen, blijven herhalen. Dat werkt, weten we.

Het zou mooi zijn als onderwijs mede bestond uit inhoud zoals de video van vandaag.
Zodat er besef komt van hoe dingen werken op een hoger plan. En er naar dat besef wordt gehandeld om onszelf en het collectief te verbeteren.