“Leg het aan me uit alsof ik een kleuter ben.” Dat vind ik een mooi principe.
KIS. Keep It Simple. Want het is makkelijk om overrompeld te worden als je beelden ziet van mensen in smetteloos witte jassen in een laboratorium vol ingewikkeld uitziende en vast erg kostbare apparatuur. Die mensen in die witte jassen hebben er immers voor geleerd? Die weten echt wel wat ze doen.
Maar is dat zo? Een stukje geschiedenis. De Amerikaanse bacterioloog John Enders kreeg in 1954, samen met twee anderen, de Nobelprijs voor de geneeskunde. Zij waren gekomen met de methode van celkweek om virussen de gelegenheid te geven te vermenigvuldigen zodat ze bestudeerd konden worden. Dat ging zo.
Er werd lichaamsvocht of weefsel afgenomen bij een zieke. Dit werd in een kweekschaal of reageerbuis gemengd met een cellijn, meestal zogenaamde vero-cellen, niercellen afkomstig uit een apensoort. Om die cellen in leven te houden werd als voeding serum toegevoegd, afkomstig uit een ongeboren kalf. Om ervoor te zorgen dat er geen schimmels in de kweek zouden groeien mikten ze er wat antibiotica bij, en een stof die niercellen afbreekt. Dan werd de hoeveelheid voeding verminderd, de cellen werden verhongerd. Nu een paar dagen wachten. En zie, in de kweek vindt een cytopathisch effect plaats. De afbraak van cellen, in gewone-mensen-taal. Conclusie: Een virus!
Misschien ligt het aan mij, stomme vraag, maar … Hoe wisten ze dan zo zeker dat die celafbraak het gevolg was van de aanwezigheid van een virus? Kan het niet zijn veroorzaakt door alles wat werd toegevoegd? Of door hoe de cellen werden behandeld?
Maar het winnen van een Nobelprijs is zoiets als een heiligverklaring. Dan kun je in de ogen van je bewonderaars niets meer fout doen. En, erger nog, werd dit procedé klakkeloos overgenomen en nu nog steeds gebruikt om “virussen” te “vinden.”
Stefan Lanka deed een simpel experiment. Hij deed wat anderen al die tijd hadden nagelaten. Een controle-experiment. Hij deed hetzelfde als virologen doen. Met één verschil. Er werd in zijn celkweek niets toegevoegd uit een zieke patiënt. Alleen de gebruikelijke cellijn en de toevoeging van de andere bronnen van genetisch materiaal en de gifstoffen. En wat denk je? Hij vond dezelfde “virusdeeltjes” als de virologen…
Huh? Waar komen die nou vandaan? Er was immers niets toegevoegd dat uit een zieke afkomstig was? Conclusie: Het is de nog steeds als gulden standaard geaccepteerde methode die de “virusdeeltjes” produceert. Er is geen sprake van “een virus.” Wat wordt gevonden zijn de afbraakproducten van cellen die het loodje leggen door hoe ze worden mishandeld.
Je kunt slechts oorzakelijkheid van een deeltje aantonen wanneer je alleen dat ene deeltje hebt, niets anders. Daarom moet dit proces beginnen met isolatie, of zuivering, van dat ene deeltje om mee te experimenteren.
Geloof het of niet, maar dit is nooit gedaan. Geen enkel gezondheidsinstituut ter wereld kan bewijs overleggen van deugdelijke isolatie, zo blijkt uit deze video. Tunnelvisie?
