Ik zag dit korte stukje binnen een andere video die ik vanmorgen keek. Treffend. Wat betreft inhoud, maar ook de titel, Een waarschuwing uit 1965, toevallig mijn geboortejaar. Dat kon wel even tussendoor.
Omdat ik nooit onzin wil verkopen loop ik alles na. Ik diepte het wat verder uit en tot mijn stomme verbazing zag ik dat dit een boodschap was van radiopersoonlijkheid en voorvechter van goed fatsoen Paul Harvey, oorspronkelijk uitgezonden op 3 april van dat jaar … Dat was de dag waarop ik in dit lichaam in dit leven kwam.
Het zijn van die kleine, bijna dagelijks voorkomende grappige “toevalligheden.” Zoals van de week. Ik sta in de schuur, mijn brommer gestart, bijna klaar om te gaan. Zoals altijd heb ik muziek aan. Dan gaat veel shit aan me voorbij als ik me in de waanzin van de buitenwereld begeef. Een beetje de soundtrack van mijn persoonlijke film. Ik weet niet hoe het nummer heet dat speelde. Maar op het moment dat ik mijn hand in een handschoen stak luidde de tekst in mijn oren “hand in glove ...”
Ik ervaar het als een stukje magie in mijn leven. Het doet me glimlachen.
Dat is mijn wereld.
De rest van de video was bepaald niet om te lachen, zeker niet als je bedenkt dat dit de overpeinzingen waren van bijna 59 jaar geleden. Want wat Paul Harvey al om zich heen zag beginnen in 1965 zette zich door. In de tussenliggende jaren is zo’n beetje alles wat hij zich voorstelde werkelijkheid geworden.
En omdat ik werd geboren in dat jaar heb ik veel van die negatieve ontwikkelingen zich in mijn realiteit zien ontwikkelen. Want toen ik nog een kind was, was de wereld heel anders dan nu. Veel minder gecompliceerd. Veel minder apathisch. Zeker in een klein dorp, waar ik opgroeide. Niet dat alles in die tijd perfect was, verre van dat. Maar toch een heel stuk vriendelijker en persoonlijker dan tegenwoordig, hoewel nu iedereen overal je een fijne dag wenst. Dat dan weer wel …
Wat dat betreft, en bekeken vanaf het metafysisch vlak, als al die wensen van “een fijne dag” oprecht en welgemeend waren dan is werken aan de kassa van een supermarkt toch wel het allerbeste baantje dat je kunt hebben. Maar of dat zo is?
En een gedachte in het verlengde van dit stukje. Hoe zal de wereld eruit zien als deze ontwikkeling zich nog zestig jaar voortzet? Een dystopische, totalitaire wereld, waar alle persoonlijke vrijheid is verdwenen, de wereld van George Orwells 1984? Waar niemand meer zelfs maar buiten de gewenste kaders durft te denken?
Of kan het tij nog worden gekeerd?
Mensheid, het is tijd om volwassen te worden.
En, nu ik een keer nog wat karakters over heb van wat Bitchute toestaat voor de beschrijving, en zij het wat aan de late kant, wil ik iedereen oprecht en welgemeend al het goede wensen, en alle sterkte in het emotioneel omgaan met alles wat er in je leven, en in de grotere wereld, gebeurt.
En bedankt voor het lezen van mijn hersenspinsels. Ik hoop dat het helpt.
