“Beter ten halve gekeerd dan ten volle gedwaald.” Ik ben dol op spreekwoorden. Natuurlijk als liefhebber van taal, maar vooral vanwege de wijsheid die ze in zich dragen. Feitelijk is het een makkelijke vorm om kennis, informatie, over te dragen en te bewaren, van generatie op generatie.
Het zijn richtlijnen, waarschuwingen, zaken om eens goed over na te denken. Zoals de openingszin.
Ik neem zoveel mogelijk van die wijsheid in acht. Maar het toepassen van de wijsheid in het genoemde spreekwoord vraagt om eerlijke innerlijke reflectie. Het begint met het erkennen dat er een probleem is. Als iemand niet ziet dat er een probleem is, waar moet dan de motivatie vandaan komen om iets ten goede te veranderen? Mensen kunnen daadwerkelijk blind zijn voor hun eigen fouten.
Daar vind al vaak een botsing met het (valse) ego plaats. Er dient te worden erkend dat je een fout hebt gemaakt. Vaak niet makkelijk. Misschien zegt het ego dat het niet aan jou ligt. Dat ligt ook in de menselijke aard, de schuld afschuiven op een ander. Het ego weet altijd wel goede redenen te verzinnen.
Uiteindelijk is het een innerlijke strijd om de argumenten van het ego te overwinnen. Is die strijd eenmaal gewonnen dan kan worden begonnen met de analyse van het probleem en het vinden van een oplossing om de zaak recht te trekken.
Ten halve keren, door dit proces van innerlijke weerspiegeling, in plaats van hier geen gehoor aan te geven en verder te gaan op het verkeerde pad. Dwalen.
Als dit mechanisme zich afspeelt in de persoonlijke sfeer dan is het effect doorgaans klein, hoe het ook uitpakt. Het wordt anders wanneer het gaat om zaken die een wereldwijd en diepgaand effect hebben. Iets waarop veel andere zaken weer zijn gebaseerd.
Zoals de huidige medische en farmaceutische industrieën zijn gebaseerd op “wetenschappelijk” onderzoek. De prikken tijdens de “pandemie” zijn uiteindelijk voortgekomen uit de jarenlange ontwikkelingen die eraan vooraf gingen.
Het is in andere video’s al vaker aan bod gekomen. Sterker nog, dit kanaal begon met het werk van dr. Stefan Lanka, iemand die zich voormalig viroloog noemt.
Hij komt op mij over als een eerlijk en integer mens. Het soort eigenschappen dat zeker zal helpen bij het eerder beschreven proces van fouten erkennen en rechtzetten.
Natuurlijk had ook hij de gewone opleiding tot bioloog doorlopen, waar de ziektekiemtheorie erin wordt geramd.
Door een ontdekking die hij deed als zeebioloog kwam hij op het spoor van een dwaling van enorme proportie. In zijn eigen vakgebied. In het begin twijfelde hij aan zichzelf. Dit kon toch niet waar zijn? Ik ken dat gevoel maar al te goed van vroeger.
Hij deed wat een echte wetenschapper hoort te doen. Twijfelen aan de eigen theorie en proberen die te ontkrachten door het doen van experimenten. Zijn conclusie: een groot deel van de medische “kennis” berust op iets dat fundamenteel onjuist is. Een dwaling.
Hij zag zijn dwaling, deed het werk en keerde ten halve.
Zouden meer mensen moeten doen.
