Democratie is een illusie. Het is een toneelspel van mooie praatjes. Wat het beste is voor het land, voor het volk, blablabla. Het toneel is wat het publiek ziet. Wat zij niet zien is wat er in de coulissen en achter de schermen gebeurt.
Het is hier waar beleid wordt gemaakt. Grote bedrijven kunnen zoveel geld uitgeven aan lobbyisten als ze willen. En, zoals J.R.R. Tolkien al opmerkte in zijn meesterwerk In de ban van de ring: “Het hart van de mens is makkelijk te corrumperen.”
Zo is het geld, niet de stem van het volk, dat de richting bepaald waarin we allemaal meegesleurd worden, of we willen of niet. Geen democratie maar oligarchie.
Fascisme wordt wel beschreven als het samengaan van de macht van overheid en bedrijfsleven. Als dat gebeurt dan heeft het volk weinig kans. De staat bezit immers het geweldsmonopolie en de wapens. Van het bedrijfsleven zijn we afhankelijk voor onze levensbehoeften. Een kind kan de potentiële macht zien die erin schuilt als die twee samenspannen.
Toen ik jonger was, en nog niet beschikte over de stukjes om de puzzel zover te leggen dat veel duidelijk werd, vroeg ik me vaak af wat rijke mensen toch dreef om altijd meer te willen? Ik dacht toen dat het een macho-ding was, een perverse wedstrijd, “kijk, ik heb meer dan jij.”
Maar informatie is de remedie tegen onwetendheid. Veel later ging ik begrijpen waar het om draaide. Het ging niet om het geld maar om de invloed die je ermee kunt kopen en de macht over anderen die je daarmee verwerft.
Om kort te gaan, met veel geld koop je politici, die voor het voortduren van hun politieke bestaan afhankelijk zijn van geld van bedrijven, die daar natuurlijk iets voor terug willen. Ze krijgen geld voor hun dure blablabla-campagnes in ruil voor de belofte de regels zo te maken dat ze in het voordeel zijn van de grote spelers en kleine ondernemers worden opgeruimd of overgenomen.
Zo keurde de Amerikaanse Voedsel en Warenautoriteit, die ook gaat over de goedkeuring van “medicijnen,” het middel Vioxx goed, tegen het advies van hun eigen toetsingscommissie. Het gevolg? 140.000 hartaanvallen en 60.000 overlijdens. Gelukkig werd het middel al snel van de markt gehaald. Na vijf jaar … En $2,5 miljard winst voor de aandeelhouders van farmaceut Merck …
Nog een voorbeeld, vers van de pers. De voorzitter van de Republikeinse Partij van de Amerikaanse staat Arizona is een paar dagen geleden afgetreden nadat Kari Lake, kandidaat voor een politieke zetel, een geluidsopname openbaarde waarin haar tientallen miljoenen wordt geboden om zich terug te trekken. Lees, lees. Oh, ze was tegen maskers en vaccinatieplicht, en voor hydroxychloroquine. Dat verklaart een boel … Daarom willen de rijken altijd meer. Want bijna iedereen heeft zijn prijs. Het hart van de mens is makkelijk te corrumperen. Dat van Kari Lake dan weer niet, zo lijkt het.
Hoe ver dit alles strekt zie je in deze documentaire vol humor en sarcasme van Tim Delmastro. Onderhoudend, verbijsterend en laagdrempelig.
