Het spijtige is dat deze documentaire uitkwam in 2012. Dertien jaar geleden. Wat daar spijtig aan is, is dat er in de tussenliggende jaren niets is veranderd. Nee. Dat zeg ik niet goed. Het is allemaal nog veel erger geworden.
Het gaat in deze video over de macht van de grote multimediabedrijven. Wat weer mooi aansluit bij de vorige video. Want ook hier speelt het grote geld weer een hoofdrol.
In de Verenigde Staten is de pers de enige beroepsgroep die letterlijk in hun Grondwet wordt genoemd als beschermde groep. In het eerste amendement zelfs. De tekst: “Het Congres zal geen wet aannemen die de vrijheid van meningsuiting of van de pers inperkt.”
In de Nederlandse Grondwet lijkt het minder belangrijk.
Daar vinden we het pas in artikel 7:
“Niemand heeft voorafgaand verlof nodig om door de drukpers gedachten of gevoelens te openbaren, behoudens ieders verantwoordelijkheid volgens de wet.”
Nou, gelukkig maar. Of …
Het venijn zit in de staart. “Behoudens ieders verantwoordelijkheid volgens de wet.” Welke wet? Die noodwet, soms? En wie bepaalt dat? Hoe dat uitpakte zagen we in de propaganda voor maatregelen en armspeer. Wie kwam met goede tegenargumenten werd het zwijgen opgelegd door middel van censuur of werd in de “pers” afgemaakt, zwartgemaakt, weggezet als iemand die niet helemaal meer goed bij zijn hoofd was. Roepen was genoeg, bewijzen waren niet nodig. De “pers” vormde één front.
Bekend fenomeen. Al sinds lange tijd, sinds wetten in Amerika zodanig werden aangepast (zie ook vorige video) dat grote mediabedrijven alle kleintjes op konden slokken en zo een monopolie verworven op wat wij aan informatie te zien en te horen krijgen. Zoals een wet die toestond dat alle media in een stad, radio, tv en kranten, in bezit mochten zijn van één persoon of bedrijf. En wie betaalt, bepaalt.
In vogelvlucht. CBS verslaggever Roberta Baskin legde de misstanden bloot bij de fabrieken van Nike in Vietnam. Haar verhalen verdwenen in de prullenbak. Hierna stapte ze op, tot genoegen van de directie.
Onderzoeksjournalist Gary Webb onthulde de banden tussen de CIA en Nicaraguaanse drugshandelaren die Amerika in de jaren 1980’ overspoelden met het zeer verslavende crack cocaïne. Na zijn openbaringen werd hem het werken in journalistiek onmogelijk gemaakt. Moedeloos geworden beroofde Gary zich van het leven.
Na de “aanslagen” van 11 September in 2001 zocht de VS naar een reden om Irak aan te vallen, al was er geen enkel bewijs voor enige betrokkenheid bij 9/11. Op 5 februari gaf Colin Powell, toen Minister van Buitenlandse Zaken, een “overtuigende” presentatie over de pogingen van Saddam Hoessein om aan massavernietigingswapens te komen. Een bedreiging voor de wereld die aangepakt moest worden. Het bleken flagrante leugens. Er werden nooit massavernietigingswapens gevonden in Irak, terwijl dat de aanleiding was voor de Amerikaanse invasie. Jammer voor al die doden ...
En de pers roerde eensgezind de oorlogstrom. Eigenlijk een beetje als nu.
Niks veranderd.
