Het gebeurt niet vaak. Maar heel soms kom ik video’s tegen die zo direct tot me spreken, zo één op één passen bij mijn persoonlijke ervaringen, dat ik even het gevoel alleen te staan verlies. Het maakt me blij en tegelijkertijd verdrietig.
Blij omdat het de herinneringen terugbrengt aan mijn periode van alleen-zijn, aan het begin van mijn volwassen leven, die zo bepalend zou zijn voor de rest ervan. Meest op een positieve manier, maar er zitten ook negatieve kanten aan.
En tegelijkertijd verdrietig, omdat ik, als iemand die dit proces van transformatie heeft doorgemaakt, vanuit die ervaring weet wat er voor nodig is, het werk dat gedaan moet worden. Het werken aan jezelf. Daar gedurende je “scholing” (conditionering om gehoorzaam te zijn en niet zelf na te denken, gewoon meedoen met de rest ...) ooit les in gehad?
Ik weet dus wat het vergt om door dit proces van transformatie te gaan. Vanaf het brute besef dat wie je bent niet hetgeen is wie je eigenlijk wilt zijn, de reis naar binnen, door de hectiek van de inhoud van je leven tot dan toe, eerlijk kijken naar jezelf en erkennen dat er dingen zijn in jezelf die je graag anders zou zien, en het gevecht met het valse ego, de door jezelf en je leven gecreëerde persona. Dit valse ego zal zo’n persoonlijke ontwikkelingsreis zien als een bedreiging, omdat het afhankelijk is van aandacht en erkenning van buitenaf. En van binnen is er verder niemand dan jijzelf. Hoewel de beloning aan de andere kant van het proces niet in woorden (of geld …) is uit te drukken, het vraagt veel om daar te komen.
Maar hoe kom je op het punt dat dit proces überhaupt in beeld komt? Niet op school. Of misschien, als je filosofie gaat studeren. Maar dat zullen er niet veel zijn. Niet bij de koffieautomaat op het werk. Zeker niet bij Nederlandse mainstream omroepen, afgezien van uitzendingen van Omroep Hindoe Media of De Boeddhistische Omroep? O, zijn er niet meer … Het kabinet Rutte II maakte een einde aan de subsidie … Snap het. Het tijdschrift Happinez?
We leven in een wereld en een tijd waar weinig ruimte is voor je innerlijke ruimte. Teveel afleiding. Het loopt over van het materialisme, spiritualiteit is meestal een persoonlijk iets. De gedachte die voortkwam uit mijn eigen ervaring, terugkijkend na wat jaren groei, het is het leven dat je brengt naar dit beginpunt. Er gebeurt iets in je leven dat je wegrukt uit je normale doen. Misschien een ongeluk waardoor iemand in een ziekenhuis komt te liggen en uiteindelijk, ziek van verveling van het tv-kijken, terecht komt bij zijn eigen gedachten, de poort naar het innerlijk. Bij mij was het depressie, maar het kwam op hetzelfde neer. Ik raakte erdoor in een isolement en er was geen andere weg dan naar binnen.
Noem het goed karma. Niet dat ik het zo ervoer toen ik door het pijnlijke deel van het proces ging, de confrontatie met jezelf. Maar nogmaals, het was het allemaal meer dan waard. Maar ik zie het weinigen doen. Misschien geïnspireerd door deze video? Doe ik het voor.
